Η νεομνημονιακή αριστερή κυβέρνηση ετοιμάζεται να εφαρμόσει τα νέα επαχθή μέτρα του τρίτου μνημονίου (Ν. 4336/ 14-Αυγούστου -2015) που έφερε στη χώρα η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση μετά την «επική» της διαπραγμάτευση και το περιβόητο δημοψήφισμα. Από την άλλη, από την αρχή της σχολικής χρονιάς πολλά προβλήματα έχουν προκύψει, τα οποία η γνωστή αριστερή πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τα αντιμετωπίζει με περισσή ανοχή προς το Υπουργείο: χιλιάδες κενά στα σχολεία/ καθυστερήσεις στις αποσπάσεις/ ταλαιπωρία και καθυστέρηση στις προσλήψεις αναπληρωτών/ ελλείψεις στα σχολεία του εξωτερικού/ καθυστέρηση στην πρόσληψη των καθαριστριών/ ελλείψεις στα βιβλία της τεχνικής εκπαίδευσης κλπ. Εστιάζουμε σε δύο βασικά ζητήματα:
Ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό: Η αύξηση των ορίων ηλικίας και η ακόμη μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων είναι από τα πρώτα θέματα που έχει δεχτεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Έτσι καλείται να υλοποιήσει τέτοια πολιτική στο ασφαλιστικό, που όμοιά της δεν διανοήθηκε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν. Αντίθετα, κάθε φορά που προσπαθούσε κάποιος να επιφέρει ήπιες αλλαγές στο ασφαλιστικό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «σήκωνε μύγα στο... αριστερό σπαθί του». Τώρα, το ίδιο κόμμα ξέχασε όλες τις αριστερές κόκκινες γραμμές, τις προηγούμενες υποσχέσεις ακόμα και για επιστροφή της 13ης σύνταξης (!) και μας οδηγεί τάχιστα σε πενιχρές και αβέβαιες συντάξεις στην ηλικία των 67 ετών και βάλε. Γονείς με ανήλικα τέκνα, όσες και όσοι έχουν 35 έτη ασφάλισης βρίσκονται στον Προκρούστη των νέων αριστερών επαχθών αλλαγών. Οι νεότεροι συνάδελφοι έχουν άμεσα εγκλωβιστεί στο ανώτατο ηλικιακό όριο. Αναρωτιέται κανείς εύλογα αν είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές σ’ αυτήν την ηλικία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο χώρο της Εκπαίδευσης. Η εξώθηση σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις με πενιχρές συντάξεις ίσως αποτελεί κρυφή επιδίωξη της κυβέρνησης. Οφείλουμε να αναδείξουμε το πρόβλημα και να ζητήσουμε διαφορετική ρύθμιση για την ειδική κατηγορία εργαζομένων του Δημοσίου, που είναι οι εκπαιδευτικοί.
Εργασιακά- Μισθολογικά: Εκτός από τις επαπειλούμενες μειώσεις των μισθών μας, πιθανόν σε λίγο να γίνει και αύξηση του διδακτικού μας ωραρίου. Η δήλωση του Υπουργού στο «Βήμα» της Κυριακής (11/10/2015) για εθελοντική εργασία των εκπαιδευτικών στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και την Ενισχυτική Διδασκαλία, που θα λαμβάνεται υπόψη στην αξιολόγησή του, κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με ανάλογες δηλώσεις του κ. Μπαλτά ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θα αρνηθούν να βάλουν πλάτη στην κρίση δουλεύοντας λίγο παραπάνω. Οι απόψεις αυτές είναι ενδεικτικές του τρόπου που σκοπεύει να κινηθεί η νεομνημονιακή αριστερή κυβέρνηση: από τη μια θα αυξήσει το ωράριο διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και από την άλλη θα τους αξιολογήσει. Θυμίζουμε ότι και τα δύο ήταν και παραμένουν «αιτία πολέμου» για την παράταξή μας.
Από την άλλη, τι είδους αξιολόγηση θα είναι αυτή που θα επιβραβεύει κάποιον που εργάζεται «εθελοντικά» περισσότερο (πώς άραγε θα τον επιβραβεύει;), αλλά δεν θα «τιμωρεί» αυτόν που θα εργάζεται λιγότερο; Αλλά όσο κι αν διατείνεται ο Υπουργός ότι η δική του αξιολόγηση δεν θα είναι «τιμωρητική», από τη στιγμή που δεν έκανε καμία νύξη για απεγκλωβισμό από τους Βαθμούς στους οποίους βρισκόμαστε, στην ουσία μας τιμωρεί με μόνιμη μισθολογική καθήλωση. Δηλαδή, η αξιολόγηση θα έχει μόνο «μαστίγιο» αλλά όχι ανταμοιβή - «καρότο». Και βέβαια, πώς θα μπορούσε να υποσχεθεί ο Υπουργός απεγκλωβισμό από τη μισθολογική μας καθήλωση, όταν μέχρι τις 31/10/2015 θα πρέπει να έχει κατατεθεί το νέο ενιαίο μισθολόγιο για το δημόσιο, που θα αρχίσει να εφαρμόζεται από την 1/1/2016 και που με βάση τις προβλέψεις του 3ου μνημονίου θα επιφέρει περαιτέρω μισθολογικές απώλειες;
Τέλος, ας εξετάσουμε με προσοχή το γεγονός ότι και η προηγούμενη πολιτική ηγεσία του Υπουργείου υπό τον κ. Μπαλτά καταργούσε στα λόγια την αξιολόγηση αλλά την επανέφερε σαν αποτίμηση με χειρότερα χαρακτηριστικά, καθώς «έβαζε στο παιχνίδι» τα Σχολικά Συμβούλια, δηλαδή γονείς, μαθητές και τοπική κοινωνία. Δεν ενδιαφέρονται στην ουσία για το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, αλλά εφαρμόζουν την νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αγγλοσαξονικής σκέψης και πρακτικής: πλήρη αυτονόμηση των σχολικών μονάδων, που περιλαμβάνει και την ευθύνη της επιβίωσής τους, εξάρτηση των εργαζομένων από τοπικούς φορείς (π.χ. Δήμους), άρση μονιμότητας κλπ. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι αύξηση ωραρίου δεν συζητιέται, ότι «εθελοντική» εργασία δεν νοείται, ότι αξιολόγηση που δεν αποσκοπεί αποκλειστικά στη βελτίωση του εκπ/κού συστήματος και του εκπ/κού έργου αλλά κρύβει άλλους στόχους δεν γίνεται δεκτή και ότι αξιώνουμε ειδικό εκπαιδευτικό μισθολόγιο που θα αναγνωρίζει τον ειδικό χαρακτήρα του έργου μας και θα μας αμείβει ανάλογα.
Από την ΤΕ της ΔΑΚΕ ΔΕ Αχαΐας http://dakeachaias.blogspot.gr
